We delen hier met zijn allen onze schrijnende verhalen, onze beslommeringen, uitingen recht uit ons hart en vaak een schreeuw om hulp. Maar wie leest onze klagenzang eigenlijk? Wie luistert er opr(echt) naar onze hartekreten en uitingen vol frustratie en pijn? Zullen ze ons uitlachen, gniffelend al deze verhalen wegwuiven zo van ach dat zijn maar een paar zeurpieten? Wij wonen onder de Polderbaan route en vinden veel verhalen herkenbaar en voelbaar. Veel mensen moeten bijna dagelijks zien te dealen met een enorme overdosis vliegherrie. Soms tientallen maar vaak honderden vliegtuigen die loei en snoeihard over komen brullen. De machteloosheid en krachteloosheid, boosheid, een huis wat geen thuis meer is en onrust in plaats van rust. Regels en wetten voor Schiphol worden handig omzeild of gaandeweg verruimd en milieu eisen aangepast. Het is ook belachelijk dat de luchtvaart zich veel te ruime geluidsnormen heeft toegeëigend en dat hierdoor het recht op een gezonde leefomgeving van omwonenden volkomen aan flarden wordt gevlogen. Over elk dorp, stad of natuurgebied kan bijna altijd met idioot hoge dB(A) worden gegierd door die herriemonsters en gifkanonnen zonder dat de regels dit indammen en absurd en veel te hoge piekwaarden tot 80-90 dB(A) beuken alles kapot. Het mag, het kan. Alles aan gort en doorboord. Het is volkomen gestoord. Maar niemand die ons hoort.