Vanmorgen rond half 7 kwam mijn oudste zoon de slaapkamer in. Ik hou het niet meer vol, het is hier nooit eens stil. Ik kan nooit meer uitslapen. Hij kwam op bed zitten en ik zag de tranen in zijn ogen. Afgelopen weekend toen er absurd veel vliegherrie was, had hij al bij zijn tante geslapen waar het nu nog een oase van rust is. Dat heeft hij de afgelopen tijd vaker gedaan om te ontsnappen aan dat gegier en gebulder van vliegtuigen en om even bij te tanken. Hij kan het ook prima vinden met zijn neef.. Hij zei vanmorgen letterlijk. Hoe wij wonen is niet normaal. Altijd lawaai en vooral door vliegtuigen. Ik kan zo niet studeren en me focussen. Vliegherrie geeft me stress. Maakt me onrustig en knalt me uit mijn comfortzone. We moeten hier weg. Zou voor ons allemaal heel goed zijn. Het is toch wat dat je eigen puber zoon je hierop attent moet maken? Natuurlijk ik herken zijn verhaal. Nooit meer stil, hij heeft gelijk. Hoe de helft van Nederland nu onder vliegroutes (over)leeft is niet normaal. Veel bewoners hebben zich er in berust maar zijn regelnatig uitgeblust. Onmenselijk en onwenselijk. Dag in dag uit vliegherrie voel me krachteloos en machteloos. Voordat wij hier kwamen wonen was alles grandioos. Nu is woongenot waardeloos en voelen wij ons broos. Weg van hier geeft vast meer plezier. Schiphol en overheid interesseert ons klaaggezang toch geen zier.