He he, eindelijk is het hier een beetje stiller. Ik moet gewoon bijkomen na de terreur van afgelopen uren, dagen, weken, maanden Aalsmeerbaan. Intussen maak ik me ernstig zorgen en word steeds somberder: Het inslapen ‘s avonds wordt moeilijker. Er is zoveel lawaai de hele dag dat mijn lijf een brok spanning is. Gisteren continu zware hoofdpijn na een doorwaakte nacht, een pijnstiller genomen om in elk geval in te slapen. Maar nu schrik ik van mijn nuchtere echtgenoot, die deze nacht niet kon slapen. Bestormd door sombere gedachten als: ‘We zitten hier voor altijd vast. Hoe komen we weg? Waar kunnen we naar toe? Als ratten in de val. Als Groningers in hun onbewoonbare huizen’. Oh, ik hoor weer een vliegtuig aan komen. Gisteren 244, eergisteren 214 over deze wijk.