Raam op een kier in de slaapkamer voor de nodige frisse lucht. In de vroeg zondagochtend strompel ik, wakker geworden door vliegherrie, naar het raam om het dicht te doen. Als ik daar sta ruik ik het ook. Was dicht doen maar genoeg. Ondanks dat er een zolder boven is en ons huis geïsoleerd komt het lawaai van de boven ons hoofd draaiende vliegtuigen hard binnen. Het giert, dreunt, schakelt op, schakelt af, fluit en lijkt naast hoorbaar zo laag ook voelbaar aanwezig te zijn. Zo frequent dat je steeds weer anticipeert op de volgende. Ik woon bijna mijn hele leven in deze straat, maar zo erg als nu, dat is echt van de laatste tijd.