174238

Gisteren terug gekomen van een midweekje stilte tanken. Mijn hulpmiddel om te kunnen overleven hier, mijn thuis. Ik heb dat dus met enige regelmaat nodig. Want mijn thuis is van het paradijsje dat ik zo'n 40 jaar geleden betrok in de afgelopen 20 jaar verworden tot een hel om te leven. Door de continue hier overvliegende giftige gassen en herrie uitbrakende vliegtuigen op weg naar en komende van Schiphol. Wat mij opviel de afgelopen week in de stilte was mijn tinitus. En wel het langzaam verdwijnen er van. Geluid valt vaak pas op als het wegvalt. In de eerste stille nacht was mijn tinitus namelijk nog nadrukkelijk aanwezig maar naarmate de stille week vorderde, ik de stilte gulzig tot mij nam, nam het af. Om uiteindelijk geen bewuste registratie er meer van te hebben wat betreft de laatste 2 nachten. En nu, weer thuis, zit ik, met een weer nadrukkelijk aanwezige tinitus, in de vroege ochtend, het is net over vijfen, een stukje op deze site te tikken. Uit frustratie. Want de eerste van de zwerm van een paar honderd herriebakken vliegt alweer op zo'n kleine 600 meter hoog (laag moet ik eigenlijk zeggen) over mijn huis. Wakker dus weer. Ik heb natuurlijk geen enkel bewijs van enig verband tussen de overvliegende herriebakken en mijn tinitus maar opvallend is het wel. Het schijnt de verwachting van geluid te zijn. Je zintuigen activeren je brein zodat je niet onvoorbereid de herrie aan kan. Dat lijkt mij wel van toepassing hier. Het enige dat ik nu kan doen, naast het tikken van stukjes in de hoop dat het ooit een keer helpt, is een volgende stilte retraite plannen en er naar uitkijken. Sterkte allemaal.