Na een gebroken nacht en een ochtend die dankzij vliegtuigen boven mijn hoofd voor zeven uur begon nu een vergalde ochtend. Het is een mooie dag, zie ik door de dichte ramen. Maar buiten zitten is door de herrie en het gestaag neerdalende fijnstof niet te doen. Wat moet er gebeuren voordat geluidsoverlast serieus wordt genomen? Moeten we echt allemaal eerst ziek worden? Wat is het verdienmodel van Schiphol waard als er zoveel verdriet en verlies tegenover staan? We hadden ooit een ander serieus en onmisbaar verdienmodel. Maar de afschaffing van de slavernij hebben we economisch ook overleefd. Het bleek terugkijkend zelfs onbegrijpelijk dat we deze onmenselijke keuze ooit wel accepteerden. Hoe lang nog voordat het besef indaalt dat ook Schiphol mensenlevens cernietigt? Hoe lang nog voordat de politiek een serieuze afweging maakt tussen last en lust, tussen investeren in een menselijke samenleving en een volstrekt achterhaald en onhoudbare fata morgana?. Wanneer geven wij met onze stem de partijen in de Tweede Kamer de mogelijkheid om die keuze inderdaad te gaan maken? Hoeveel gebroken nachten en vergalde dagen moeten er nog verstrijken? Dit is, hoe zuur het ook klinkt, ons probleem. De overlast melden is nuttig maar het is alleen een eerste stap. Steun alsjeblieft de rechtzaak die is aangespannen en probeer zoveel mogelijk mensen te overtuigen ook hun stem te verheffen tegen de luchtvaartlobby. “De zachte krachten zullen zeker overwinnen”. Laat deze woorden van Henriette Roland Holst ons inspireren; verzet en verandering zijn mogelijk.