Met tranen in mijn ogen kijk ik in de richting van de Waardepolder en Haarlemmerliede, Haarlem, hoe de volgende alweer opstijgt, de andere nog geeneens uit zicht. De eerste vroeger dan eerst naar links afbuigt, wetende dat het het gebulder daardoor nog langer aanhoudt (ik las het trieste verhaal uit Heemskerk van eerder deze avond ). Al weken gelang het geraas, buiten lopend (met hoofdtelefoon op - het helpt niet), net tijdens in een avondwandeling, in de avond voor het slapengaan, in de ochtend al direct. Steevast het raam dicht tegenwoordig bij het slapen te gaan, het gemis aan frisse lucht in de nacht en ochtend. Minder fit wakker worden. De afgelopen zes maanden ben ik me na 10 jaar wonen op deze plek bewust geworden van het geluid. De momenten van rust zijn er zelden meer. Zijn de routes anders geworden vraag ik me dan af waardoor ik meer overlast ervaar of is het mijn eigen behoefte aan rust. Dit niet meer kunnen vinden op een plek waar ik 10 jaar met plezier heb gewoond is verdrietig. Ik voel me in toenemende mate moedeloos bij dit vliegtuiggeluid, soms radeloos. Sterkte voor iedereen die hinder ondervindt van het geluid.