Van nature niet de somberste. Maar ik voel me nu toch zo langzamerhand wegglijden in een zware, verlammende depressie: Bij langdurige verbouwingen, wegwerkzaamheden e.d. in de omgeving wist ik altijd: Dit gaat voorbij. Het houdt weer op. Maar bij de ellende van Schiphol is dat vooruitzicht er niet. Er komt alleen maar narigheid bij. Dag in, dag uit dat hondsvermoeiende lawaai, de stank, de wetenschap dat al die gevaarlijke stoffen overal in de lucht, het water en de bodem zitten. De afgelopen feestdagen en vakantie er omheen: Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds herrie en uitstoot. De vierde dag van dit jaar is precies hetzelfde als de vorige dagen. En dit is niet eens hoogseizoen. Schiphol mag nog groeien ook. Hoe moet dit toch verder?