de hele dag al razen vliegtuigen over mijn huis in Leiden-Noord. Het lijkt wel alsof ik onder een snelweg woon. Mijn woongenot is feitelijk verdwenen: gesprekken moeten telkens worden onderbroken omdat je elkaar niet kunt verstaan; in de tuin kun je niet zitten omdat er letterlijk elke anderhalf a twee minuten een donderend geraas klinkt; nachtrust heb ik alleen met een combinatie van oordoppen en dichte ramen. Als ik heel eerlijk ben, wordt ik er wanhopig van. Ik weet dat er ergere dingen zijn dan geluidsoverlast, maar de wetenschap er nergens in huis aan te kunnen ontsnappen maakt dat ik me steeds onrustiger en gejaagder voel.