‘Totaal overgeleverd aan Schiphol, als een personage uit een boek van Kafka’

Van de energieke en sociale buitenmens die Thijs is, was in 2019 weinig meer over. Hij was neerslachtig en sloot zich steeds vaker op in huis. Verhuizen uit Heiloo waar hij was opgegroeid en waar zijn vrienden wonen, bleek de enige optie om weer plezier in het leven te krijgen. “Veertien jaar woonde ik met mijn vrouw Laura in Heiloo, en de laatste jaren ook met ons zoontje dat inmiddels vier jaar is. In die tijd nam het vliegverkeer elk jaar toe en vanaf 2011 ging het hard. Voor die tijd vlogen ze meer richting Uitgeest, maar ze hebben hun koers verlegd en komen recht over Heiloo. Steeds meer en steeds lager, van of naar de Polderbaan. Iedere twintig tot dertig seconden kwamen ze over op vijf- tot zeshonderd meter hoogte, je kunt ze bijna aanraken. In de zomer zaten we van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de herrie, maanden achter elkaar, elke dag. Het geluid hangt af van de windrichting. Bij zuidwestenwind hebben we dalende vliegtuigen met een hard gierend geluid en bij noordenwind zijn het stijgende vliegtuigen die een diep bulderend lawaai produceren. Je kunt buiten geen gesprek meer voeren en je huis er goed tegen isoleren lukt ook niet. Jaren volgehoudenIk heb het jarenlang vol weten te houden, omdat we het er zo naar ons zin hadden toen het vliegverkeer nog binnen de perken bleef. We hadden daar ons leven, met vrienden op fietsafstand, leuke buren met wie we veel samen deden, allemaal jonge gezinnen. We woonden dichtbij het strand en de bossen in een prachtig jaren-twintig huis. Vanwege de komst van ons zoontje breidden we het huis uit met een aanbouw en een extra verdieping. Maar al tijdens de verbouwing merkte ik dat het echt niet meer ging. Dat gaf een enorm verscheurd gevoel. Je zit middenin een verbouwing van een huis terwijl je er eigenlijk zo snel mogelijk weg wilt. Mijn vrouw kan zich beter voor geluid afsluiten dan ik en wilde graag blijven, maar ook zij zag dat het niet meer ging. Nooit meer vrienden op bezoekIk sloot me steeds vaker op in huis, ook in de zomer. Terwijl ik een buitenmens ben en in mijn vrije uren heel vaak aan het klussen ben, zoals tuinmeubeltjes maken of een terras aanleggen. Maar heel vaak stampvoette ik boos naar binnen, met het stoom uit mijn oren. Ik kon gewoon niet meer buiten zijn. Ik kook graag, maar ook dat deed ik nauwelijks meer, laat staan dat ik vrienden uitnodigde voor het eten. Ik had überhaupt geen zin meer om met hen af te spreken, terwijl ik deze mensen al jaren ken en we samen een hechte vriendengroep hebben. En op mijn werk, ik ben docent, zag ik er steeds vaker tegenop om naar huis te gaan. PsycholoogHet beheerste mijn leven. Ik kreeg depressieve gevoelens en op aanraden van mijn vrouw ben ik met een psycholoog gaan praten. Die zei: je kunt twee dingen doen, eraan wennen of verhuizen. Eraan wennen wilde ik niet. Het druist zó in tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel. Ik kon me daar niet bij neerleggen. En ik had al alles gedaan wat ik kon om de ernst van dit probleem onder de aandacht te brengen. Heiloo ligt op 35 kilometer vliegen vanaf Schiphol (illustratie: Google Maps) Ik heb mails gestuurd aan het ministerie, meldingen gedaan bij BAS, bewonersavonden bijgewoond. Als je al een antwoord krijgt, zijn het holle woorden, want er verandert niks, het is alleen maar erger geworden. Vlak voor onze verhuizing deed ik nog een melding bij BAS. Toen werd ik gebeld door de nieuwe directeur daar, mevrouw Cindy Bulder. Die zei dat ze het beter ging maken, dat er een ommezwaai zou komen. Ik vond het echt een prettig gesprek, maar zoals gewoonlijk veranderde er niks. Geen herrie in HeilooHet dieptepunt was toen ik erachter kwam dat Heiloo buiten de officiële geluidsnormen van Schiphol valt en ik dit aankaartte bij het ministerie van Infrastructuur & Waterstaat. “Nee, nee”, zeiden ze, “Heiloo valt buiten de contouren, daar vliegen ze niet.” Dan word je gek, je bent totaal overgeleverd aan het systeem, machteloos, als een personage uit een boek van Franz Kafka. Want ondertussen had ik met professionele apparatuur aangetoond dat we probeerden te overleven in een continue stroom herrie van 60 tot 65 decibel. Nu wonen we iets meer dan een jaar in Broek op Langedijk, zo’n twintig autominuten ten noorden van Heiloo. Het heeft ons leven ingrijpend veranderd. Ik voel me hier veel meer ontspannen, ben weer aan het klussen. Luchtvaart verbreekt vriendschappenMaar helemaal weg is het nog niet, dat merk ik als hier een enkel vliegtuig overkomt. We wonen aan het water, dat was ook een reden om te gaan verhuizen, maar zonder die vliegherrie hadden we vorig jaar de stap niet gezet. Als we nu onze vrienden of mijn moeder in Heiloo willen bezoeken, moeten we met de auto. Dat doe je dus minder snel en je kunt niet gezellig een borreltje drinken. Als ik het dorp nader en ik hoor de vliegtuigen, voel ik de boosheid weer opkomen. Gelukkig kunnen we nu de rust opzoeken in ons nieuwe huis, maar het is jammer dat verhuizen de enige manier was om onder de terreur van Schiphol uit te komen.” Het persoonlijke verhaal van Thijs is het tweede in een reeks waarin SchipholWatch de slachtoffers van de vliegindustrie een gezicht geeft. De serie is geïnspireerd op de meldingen die mensen maken op de site vliegherrie.nl. Wilt u uw verhaal ook kwijt aan onze lezers, mail dan uw telefoonnummer aan redactie@nullschipholwatch.nl.